De kunstwerken

Zeven bijzondere beelden sieren het Máximapark en je kunt er het hele jaar door van genieten. Op de fiets of te voet. De beelden zijn in 2009 geplaatst door Beyond Leidsche Rijn. Trek er op uit met deze routebeschrijvingen.

English

Seven impressive works of art are to be discovered in the Máximapark, just across the ‘yellow bridge’ in Utrecht’s youngest urban city district Leidsche Rijn. From the towering Observatorium (Lucas Lenglet) to the thought provoking Barricade by Fernando Sánchez Castillo and the playful Rituele Depositie (Mathilde ter Heijne): all works have their own specific story to tell.
Zingende Beelden is an annual dance event organised by Cultuur19 that will take you on an inspiring walk from art piece to art piece, while young dance companies, both professional companies and non-professional local groups, perform along the route. You will get to discover new talent, the art works and the park in an all-encompassing experience.

Anonieme monumenten (2009)

Daniel Roth

Het kunstwerk ‘Anonieme Monumenten’ is een verwijzing naar de zoektocht van Daniel 25 (het personage uit de roman Mogelijkheid van een Eiland van Michel Houellebecq) naar de restanten van een verloren gegane menselijke wereld. Het idee voor zijn werk baseerde hij op een eeuwenoude begraafplaats in zijn
huidige woonplaats Bazel. Hij stelde zich een ondergronds labyrint voor, dat zou ontstaan als de ruimtes onder de grafstenen met elkaar verbonden zouden worden. De mallen die de kunstenaar van de originele grafstenen
maakte, zijn zodanig bewerkt dat namen en data verdwenen zijn, en door versmelting van de oorspronkelijke afgietsels getransformeerd in een amorfe vorm. De monumenten zouden overblijfselen uit het verleden kunnen zijn, maar dat verleden zou zich eveneens in de toekomst kunnen bevinden.

Barricade (2009)

Fernando Sánchez Castillo

Het werk Barricade kan worden opgevat als een ‘monument voor de democratie’, een ode aan degenen die, waar ook ter wereld, in opstand kwamen tegen onrecht en onderdrukking. Het kunstwerk refereert aan verzetshaarden
en bloedige strijd, maar ook aan traditionele monumenten waarin macht en triomf verheerlijkt worden – zoals ruiterstandbeelden of obelisken. Barricade is gemodelleerd naar studentenopstanden uit 1968 zoals in
Parijs en Turijn en vormt in het park ook een daadwerkelijke barricade op de voornaamste doorgangsweg (het beukenstrip). Het werk is opgebouwd uit een Citroën 2CV, een Fiat 500, een Vespa scooter, autobanden, vlaggen, stenen en stukken hout – alles in brons gegoten. Door een speciale bewerking van het brons lijken sommige objecten levensecht.

Zonder titel (2009)

Zilvinas Landzbergas

De ‘Gat van Serton’ is een plek in het huidige Máximapark, waar veel oude bewoners herinneringen aan bewaren: kinderen gebruikten het waterbassin lange tijd als zwembad. Zilvinas Landzbergas heeft de oude functie van het bassin willen behouden en intensiveren door voor deze plek een kunstwerk te ontwerpen. Hij baseerde zijn werk op een plattegrond van een imaginaire stad en de activiteit die men er van bovenaf zou kunnen gadeslaan. Die vermeende activiteit is nu weerspiegeld in de beweging van het water: op een vlakke plaat rust een groot ovalen waterbassin, waarlangs het water naar beneden sijpelt. Het stroomt over het ruwe oppervlak van de buitenkant van de plaat langs een tweetal aflopende treden naar de vijver. Midden in het gladde en spiegelende bassin bevindt zich een klein, niet identificeerbaar object, als een eerbetoon aan een verloren gegane beschaving.

Wood Chapel (2009)

William Speakman

De vondst van overblijfselen van oerbossen in de omgeving van Utrecht inspireerde William Speakman voor het ontwerp van zijn kunstwerk voor het Máximapark. Wood Chapel kan daarnaast eveneens worden gezien als een verwijzing naar het nieuwe bos dat in het park zal ontstaan – het Máximapark zal daardoor pas na enkele decennia echt voltooid zijn. Het kunstwerk is gebaseerd op het principe van een houtopslagplaats, een plek waar hout wordt gedroogd om later te verwerken. Het open houten bouwwerk doet denken aan een Amerikaanse boerenschuur, maar ook aan een Oriëntaalse kapel of pagode. Door de verschillende opengewerkte wanden heeft de ruimte een bijzondere lichtinval, waardoor het interieur dat door Gijs Frieling met folkloristische motieven is beschilderd, een verheven sfeer verkrijgt.

Observatorium (2009)

Lucas Lenglet

Het Observatorium van Lucas Lenglet maakt, door een ingenieuze ingreep, een eindeloze wandeling mogelijk. Tijdens deze wandeling verandert de locatie van de bezoeker hemelsbreed gezien nauwelijks: een pad leidt hem/
haar door een ranke toren van veertien meter hoogte tot boven de (toekomstige) bomen waarna die als vanzelf de weg naar beneden vervolgt. De toren is opgebouwd uit aan elkaar geschakelde, spiraalvormige cirkels. De buitenkant bestaat uit gebogen spijlen die op den duur met klimplanten overwoekerd zal raken. Het werk van Lenglet is begin februari 2009 door de inwoners van Leidsche Rijn gekozen uit drie ontwerpen voor een interactieve sculptuur op het speelterrein in het Máximapark.

Zonder titel (2009)

Rob Voerman

Rob Voerman ontwierp voor het Beeldenpark Leidsche Rijn een autonoom bouwwerk, dat het midden houdt tussen een lichtbaken en een moderne ruïne. Het werk oogt evenzo archaïsch als futuristisch, en door het gebruik
van glas-in-lood (of eigenlijk staal), waardoor het ‘s avonds licht geeft, roept het ook religieuze associaties op. Het idee voor het werk ontstond toen Voerman een foto van een afgebrande kerk in Kroatië in een krant zag. Het beeld lijkt verleden en toekomst te verbinden: groei, bloei en verval worden erin gesymboliseerd.

Rituele Depositie (2009)

Mathilde ter Heijne

Mathilde ter Heijne heeft haar werk voor het beeldenpark gebaseerd op archeologische vondsten, zoals die ook in Leidsche Rijn zijn gedaan. Ze is daarbij niet alleen geïnteresseerd in de materiële overblijfselen van een beschaving, maar vooral in de rituelen die daarmee samen gaan; het actieve gebruik van de bodem om waardevolle dingen te bewaren en daarmee betekenis te geven aan een plek. Ter Heijne heeft op basis van dit gegeven in samenwerking met bewoners van Leidsche Rijn nieuwe betekenisvolle plekken gecreëerd in het park. Omwonenden hebben een persoonlijk object beschikbaar gesteld dat staat voor een gebeurtenis uit hun leven in Leidsche Rijn. Een selectie van deze objecten is vervolgens in brons gegoten en in ondergrondse vitrines, aan de bodem toevertrouwd.
Verhalen wijkbewoners

Beluister de interviews met wijkbewoners, die iets aan de bodem toevertrouwden.